Dag 3+4: Chinese winkels & vreemde bussen

Lieve iedereen,

Gisteren ben ik verhuisd! Echt heel erg fijn  om nu mijn eigen plekje te hebben. Morgen ga ik uitpakken en opruimen en dan zal ik even wat foto’s maken. Ik heb hele aardige huisgenoten: een Spaanse jongen (Gonzalo) een Italiaanse jongen (Antonio) en een Spaans meisje waarvan ik niet weet hoe ze heet. Ik versta geen zak van wat ze allemaal zeggen, maar ze praten tegen me, dus dat lijkt me een goed teken.

Na mijn spullen in mijn nieuwe kamer gezet te hebben ben ik op zoek gegaan naar een winkel om lakens en handdoeken te kopen. Dat was echt een onmogelijke zaak. Ze hebben hier niet zoiets als een hema, blokker of zeeman. Ik heb echt twee uur gezocht toen ik uiteindelijk bij een Chinese bazaar winkel uitkwam. Ik ken dit soort winkels wel van Gran Canaria en ze verkopen hier echt alles. Helaas had ik met mijn domme hoofd niet precies gekeken naar hoe groot mijn nieuwe bed precies was, of wat voor deken erbij zat. Nou zitten al die Spaanse dekbedovertrekken ook allemaal maar raar in elkaar.. zo heb ik maar 1 kussen, van 150 cm lang. Maar goed om een lang verhaal kort te maken, ik ging dus weer terug naar huis om mijn bed op te meten, om vervolgens weer terug te gaan naar de Chinese winkel om daar de goede maat lakens te kopen. Ik wist alleen niet meer precies hoe ik nou bij die winkel was gekomen. Gelukkig kon ik me nog een andere bazaar herinneren, dus ben ik die gaan zoeken. Dat was óók nog een hele klus, want ik wist wel dát ik m had gezien, maar opnieuw niet wáár. Na een kwartier rondjes lopen  in de kleine verwarrende straatjes zag ik de (of in ieder geval een) bazaar. Hier hadden ze helaas geen lakens in de goede maat, dus wilde ik toch die eerste winkel weer gaan zoeken. Tijdens mijn zoektocht kwam ik welgeteld 4(!!!) andere Chinese (of Japanse, Koreaanse whatsoever) winkels tegen. In de laatste heb ik een mooie set gekocht. Die eerste winkel heb ik niet meer gevonden. Vreemd!

Moe van al het lopen en winkelen plofte ik rond acht uur op een terrasje neer voor een lekkere tapas en een glaasje wijn. Het barretje waar ik zat (naast mijn appartement) was uitgestorven dus ik vreesde even dat het misschien slechte kwaliteit was. Gelukkig bleek mijn angst voor niets, ik was gewoon heel vroeg (dat verklaart waarom de ober zo raar keek toen ik zei dat ik iets wilde eten). Ik heb tot negen uur heerlijk buiten gezeten, wel met mijn winterjas aan, maar ik had het zeker niet koud. Net voordat ik de rekening wilde vragen, kwam de ober mij met een verontschuldigend hoofd een briefje brengen. Het briefje was van ene Carlos die in het Spaans schreef dat hij verliefd was geworden op mijn ogen. Met zijn telefoonnummer erbij. Ik kwam niet meer bij van het lachen. Heb ik weer hoor!! Bij het afrekenen heb ik een briefje achtergelaten waarop in Carlos bedankte voor zijn compliment, maar dat ik al een vriendje heb. De prijzen hier slaan trouwens nergens op. Ik betaalde €3,80 voor een cola, glas wijn en een flink bord patatas bravas. Cheap!

Vandaag heb ik heerlijk uitgeslapen. Na meerdere dagen vroeg opstaan, vond ik het vandaag een dag om mijn  wekker niet te zetten. Ik heb heerlijk rustig aan gedaan en besloot een bezoekje te brengen aan de Primark. Het was ongeveer 45 minuten lopen en ik verklaarde mezelf voor gek dat ik dit ging doen, maar ik wilde even voor mezelf bewijzen dat ik echt wel kaart kan lezen, zelf als het zo’n groot stuk betrof. Goed, dit voornemen was helaas snel afgelopen, want na vijf minuten was ik al de verkeerde straat ingelopen. Lekker begin dus! Ik had nu al geen idee meer waar ik was en aangezien de Spanjaarden niet aan straatnaambordjes doen, was ik bang dat ik er ook niet zo 1,2,3 achter zou komen. Ik ben dus maar even naar een bushalte gelopen om te kijken of daar toevallig een plaats indicatie op stond. Maar nee. Wél stond er dat er bus ging naar centro comercial Holeo, het winkelcentrum van de Primark. Dit zag ik maar als een teken van boven en ik besloot dat ik mijn poging hier op zou geven. Nou zou ik willen schrijven dat vanaf hier alles vlekkeloos verliep, maar helaas. Op te beginnen begreep ik de buschauffeur al niet. Die mensen hier spreken hun ‘s’ niet uit dus toen hij me vertelde dat een kaartje ‘uno diez’ (€1,10) was, hoorde ik alleen maar ‘unedieje’. Nadat hij me aanwees hoeveel hij bedoelde (ik voelde me echt net een toerist) en ik de rij achter me al enkele minuten had opgehouden, ben ik maar snel gaan zitten. Dat was faalmoment 1. Faalmoment 2 kwam enkele minuten later toen een Spaanse vrouw blijkbaar iets grappigs tegen me zei (zij en haar zoontje moesten allebei lachen) en ik ze alleen maar als een dom schaap aan zat te kijken. Tja.. Faalmoment 3 gebeurde toen ik klaar was met winkelen en naar de bushalte liep. In Nederland ben ik gewend dat als je aan de ene kant van de weg uit bent gestapt, je aan de andere kant van de weg in moet stappen. Maar ik zag slechts een halte (die waar ik uit was gestapt). Dus ben ik een stukje de andere kant op gaan lopen om de andere halte te zoeken. Dit stukje lopen werd al snel een groot stuk, maar still no halte. Ik weer de andere kant op lopen.. já een halte. Wel een andere bus dan op de heenreis, maar hij zou tegenover mijn flat stoppen, dus ik was al lang blij. De terugreis verliep vlekkeloos. Ik begreep in één keer dat een kaartje €1,10 kostte en niemand praatte tegen me. Onderweg zijn we wel een keer gestopt omdat de buschauffeur zin had in een sigaretje, maar voordat ik het wist stond ik weer buiten.

Nu lig ik weer lekker op bed en heb net nog even met mijn huisgenoten gepraat. Of nou ja.. zij praatten en ik knikte en riep af en toe: si, vale of ik keek gewoon heel enthousiast. Ik begreep in ieder geval dat het Spaanse meisje maandag een tentamen heeft en de Italiaanse jongen ’s middags wilde komen vragen of ik meeging paella eten, maar dat ik er niet was. Goh, nou is het alsof ik heel wat heb meegemaakt terwijl ik eigenlijk alleen maar een beetje dom rondjes heb  gelopen, gewinkeld en wat gegeten. Ik heb eigenlijk al honger, maar alle tentjes gaan pas om 20.00 weer open. Mijn plan voor nu is dus even Wie is de Mol terugkijken op mijn laptop, daarna wat boodschapjes doen en dan ergens tapas eten. Zwaar leven!

Liefs van mij

p.s. mijn Spaanse nummer is 0034684148025