Dag 11+12: Vliegende sinaasappels & stijve heupen

Stijve heupen & vliegende sinaasappels

Lieve iedereen,

Het is hier al twee dagen aan het stormen. Wind, regen, noem maar op. Het is niet heel erg koud, maar ook zeker geen lekker weer om buiten op een terrasje te gaan zitten. Het waait hier zelfs zo hard dat de sinaasappels letterlijk uit de bomen vliegen. De straten hier zijn nu bezaaid met geplette sinaasappels, heel grappig om te zien! Door dit weer heb ik afgelopen dagen veel tijd in mijn kamer doorgebracht. Lekker knus in bed met de kachel hoog en een filmpje aan. Alsof ik gewoon in Nederland ben.. 

Gisteren ben ik met mijn huisgenoten mee geweest naar een Spaans/Italiaans huisfeest. Een vriendin van Antonio was jarig en dat vierde ze door een feestje te geven. Het eerste half uur dacht ik echt: waarom ben ik in godsnaam meegegaan? Iedereen was Spaans of Italiaans en dus met elkaar in een taal aan het ratelen die ik niet begrijp. Maar na wat glaasjes huisgemaakte sangria en een dosis pure gastvrijheid van de mensen hier, heb ik echt een topavond gehad. Iedereen is zo aardig en behulpzaam. Mijn huisgenoten stelden me aan iedereen voor (zo fijn!), als ik het niet begreep werd het nog een keer uitgelegd (zo behulpzaam), en iedereen was mega geïnteresseerd (zo sociaal!). De avond werd compleet toen de politie binnen kwam vallen omdat we te veel lawaai maakten. Ach, heb ik dat ook maar weer meegemaakt.

Ik besef me wel in wat voor voorrangspositie ik zit doordat ik zulke fantastische huisgenoten heb. Naast het feit dat ik echt goed mijn Spaans kan oefenen met ze (ze verbeteren me ook als ik het fout zeg) nemen ze me steeds mee naar allerlei leuke typisch Spaanse ontmoetingen, waardoor ik nóg meer Spaanse mensen ontmoet. Maar wacht, het wordt nog beter: ik lag vanmiddag heerlijk uit te brakken in bed van de geweldige avond die ze mij bezorgd hebben, toen Antonio op mijn deur klopte. Of ik honger had (jaaa mucho!) en of ik iets wilde eten (jaaa claro!). Dat kwam mooi uit, hij ging namelijk pasta carbonara maken. Jammie! Niks beters dan een Italiaan die overheerlijke pasta voor me maakt. (Zal ik hem mee naar huis nemen mam?)

Vanavond heb ik mijn eerste salsa les gehad. Ik denk persoonlijk dat dit ook meteen mijn laatste was. Ik zal er kort over zijn, maar ik kan wel concluderen dat ik niet weggelegd ben voor het Spaanse dansen. Of welk dansen dan ook eigenlijk. De enthousiaste Spaanse leraar deed nog zo zijn best om het in het Engels uit te leggen (gast ik versta je Spaans beter dan je Engels, shut the fuck up), maar het mocht helaas niet baten. Het voelde een beetje als een lesje zumba in Nederland: iedereen begrijpt perfect wat de leraar zegt en doet prachtige kunstzinnige dingen met zijn heupen. En ik? Ik hups er een beetje achteraan en doe een poging om niet compleet uit het ritme te vallen. Nee. Deze gênante vertoning ga ik niet vrijwillig herhalen. 

Morgen ga ik dan eindelijk een soort van beginnen met dat waar  ik voorgekomen ben: studeren. We hebben een introductiedag op de Universiteit. Ik heb nog geen idee wat ik ervan kan verwachten, maar ik moest in ieder geval een pen meenemen (Nee geen papier, alleen een pen.. lekker logisch). Ik ben heel erg benieuwd en houd jullie op de hoogte!

Liefs